Bir sayı daha geldi!
Alfabe
dokuz aylık
bir gebe. (sayfa 4 - Ömer Kaçar-Kenarda Kalmışlara...)
Çiğdem Koç'un imzasını taşıyan, yine muhteşem bir kapakla başlıyor yeni sayı. İlerleyen sayfalardaki çizimler de Çiğdem Koç imzasını taşımaktadır. Arka iç kapak Yaşlı Bunak imzasını taşımaktadır.
Muhteviyat:
Sunuş; Kenarda Kalmışlara... - Ömer Kaçar
Şiir; Rita'nın Şaşırtıcı Gözleri - Mehmet Şimşek
Öykü; Otlar ve Soluk - Fırat Akova
Şiir; 81 - Umut Tugay Temel
Öykü; Saniye - Kübra Kobya
Şiir; Unutmak Üzere - Canset Er
Öykü; Öğrenmek Yolculuğunun Sırları - Birce Altın
Şiir; Düşündereye Ağıt - Burak Çıkırıkçı
Öykü; İsimsiz İlişki - Kerem Şahintürk
Düzyazı; Kime Ne? - Tan Doğan
Şiir; Füg - Ömer Kaçar
Şiir; Nokta - Hakan Özalpuk
Şiir; Yalnızlık - Dilek Ayrıbaş
Öykü; Üç İğrenç Hikaye- Berat Doğan Özkabadayı
Deneme; Epilepsi - Uğur Ufuk Çalışkan
Şiir; Yüksek Mahkemeler Üçlemesi - Berk Çetin
Şiir; Havva Kanı - Ece Çavuşlu
Öykü; İsyan - Samet Yangın
Öykü; Cacık - M. Run
Öykü; İkram - Tuba Kır
Şiir; Yıllar Sonra Günaydın - Mert Öztürk
Şiir; Kısır - Ufuk Aymaz
Deneme; Zamanın Ta Kendisi - Ufuk Dönmez
Söyleşi; Işıl Ölmez İle Fanzin Dünyasına Bir Bakış - Samet Yangın
Ömer Kaçar'ın imzasıyla
Kenarda Kalmışlara... sunuşuyla fanzin başlıyor.
Bana öyle geliyor ki anlatamadığımız bir yığın hikayemiz var. Biz -haykırarak tekrarladığınız yeni nesil!- ölmeyi bekleyen eski zaman fotoğraflarını birleştiriyoruz, bir nebze. Bu fotoğrafların pikselleri harflerden oluşuyor, sermayemiz alfabe.
Rita'nın Şaşırtıcı Gözleri'ne Mehmet Şimşek dipnot düşmüş; Enver İbrahim'den esinle.
büyüdün rita, gözlerin de
gönlü sığ adamları bulandır
Otla ve Soluk'ta Fırat Akova bir kişi anlatıyor, koşuyor...
Otlar, otlar, otlar... Aralarından sıyrılıyordu durmamacasına. Durmamacasına, bir koşuda alınıp verilen soluk dışında bir şeye tanık olmadı.
Olmadı. Soluk alıp verirken soluklaştı.
81'de Umut Tugay Temel:
Belki bir deniz kenarına, belki öksüz bir sardunyaya
Ama mutlaka gideceğim;
Saniye'de Kübra Kobya, bir yazarı anlatıyor. Ondört romanı iki deneme kitabı olan bir yazarı anlatılıyor ve yazar daha girişte itiraf ediyor:
Kırk altı saat on dört dakika otuz beş, otuz altı, otuz yedi, otuz sekiz... Sayma, sayma artık! Saniyeleri sayma. Ben öldürdüm. Karımı ben öldürdüm. Aklım yerindeydi üstelik cinnet falan da geçirmiyordum. Böyle yazılmasın gazetelerde. Sakın böyle yazılmasın: "Cinnet geçiren romancımız, eşini ucunu kör bir bıçakla yonttuğu kalemiyle öldürdü." Yazılmasın.
Unutmak Üzere'de Canset Er:
Cebimdeki hikâyeleri çıkarıyorum,
okumaya başlıyorum,
kelimelerin çoğunu bilmiyorum.
Tasvir edilen zaman, mekân ve kişiler
buradan çok uzakta olmalı,
öylesine yabancılar;
biz yabancılara.
Öğrenmek Yolculuğunun Sancıları'nda Birce Altın bize iki insan, bir şehir ve yasak aşk
ları anlatıyor.
Sakin bir şehirde ya da bir köyde yaşayanlar benim bu apansız mutluluğuma bir anlam veremeyebilirler ama caddelerde, sokaklarda park edilen arabalar yüzünden kaldırımda yürüyemeyenler, evden çıkarken kapılarını defalarca kilitleyenler, geceleri her türlü gürültüyü hırsıza yorup aniden yataktan fırlayanlar, iş çıkışında boş otobüse yetişme telaşında olanlar, metrobüs mücadelelerinde hep kaybetmeye mahkûm olanlar, her gün skandallarla çalkalanan okullarda okuyan ve çalışanlar, yaşlı ve zor yürüyen bir adamın çekilip size yol vermesinin ne demek olduğunu anlayabilirler. Bu demektir ki bu şehir bunca yüke rağmen durabilir ayakta, hâlâ insana inanılabilir, bağırıp çağırmadan konuşmayı, anlaşmayı başarabilir ve bu şehir bizim aşkımızı kabullenebilir.Bu demektir ki bu şehir bunca yüke rapmen durabilir ayakta ve bu şehir bizim aşkımızı da kabullenebilir.
Düşündereye Ağıt'ta Burak Çıkırıkçı:
Aynı yokuşun sonunda bir ev.
Çok şişman bir kadının cılız sesli kocası
-ister istemez nasıl seviştiklerini merak ediyorsunuz-
Ayakkabısının altına koyduğu gazete kâğıdında
Tarihi çoktan geçmiş bir kaza haberi;
Yine uçurumları tutmuşlar,
İberya'da bir garda,
Şairlerin yazdığı bir gece tirenini devirmişler.
Siyah beyaz fotoğrafta,
Vurulmuş, kan kaybeden atlar gibi hüzünlü insanlar.
İsimsiz İlişki'de Kerem Şahintürk bize bir çift anlatıyor. Bazen aylarca birbirlerinden habersiz yaşayan bu iki insan, aynı evde bir araya geldiklerinde, hiçbir şey olmamış gibi, hayatlarına devam ediyorlar.
Bir de sana âşık olup olmadığımı düşünüyorum. Bunun için hiç dönmeme ihtimalini aklıma getiriyor ve duygularımı kelimelere dökmeye çalışıyorum. Bir insana âşık olup olmadığınızı ancak onu kaybettiğinizde anlarsınız.
Tan Doğan,
Kime Ne? diye yazıyor. "çekip gitmiş/gidecek yazar ve şâirlere..." diye ithaf ediyor.
...Ve insan insanı kemirip yok etmiş; ne aş kalmış ne de aşk. Dünya da yokmuş gerçekte, gerçek de, düş de...
Füg'te Ömer Kaçar, besteliyor:
Sırtımda yük,
sayfalarca kitaplar,
yüküm, sırtımdan ağır.
Çantamda küf kokan
ekmek kırıntıları.
Nokta'da Hakan Özalpuk:
Ummanda yol alıyorsun,
kayıkçı kör olsa kime ne!
Yalnızlık'ta Dilek Ayrıbaş:
şu soğuk şubat gecesinde
yalnızlığım tavana vurdu
ben dibe
Üç İğrenç Hikaye anlatıyor bize Berat Doğan Özkabadayı.
Arkasına döndü ve dedi ki: "Ulan Kız Kulesi, sen de az .rosbu değilmişsin!"
Epilepsi'de Uğur Ufuk Çalışkan, toplum üzerine bir deneme yazıyor:
Esir alındığımız tiranlık. Toplum dediğimiz şey aslında bir karton yumurta, yani yığınların bir araya gelmesinden daha kötü ne olabilir ki? Ben-sen-biz-siz-onlar… Aslında olmayan bir bireycilik ve sahte bir empaticilik oyunundan başka bir şey değil. Hepimiz buna kendi içimizden birer lider seçerek katılır, daha sonra yönlendirilmeyi bekleriz. Aslında buna birlik ve bir olmak da denir.
Yüksek Mahkemeler Üçlemesi'nde Berk Çetin:
Herkes biraz az insan biraz fazla konuşkan
Meramıdır herkesin biraz daha az ölmek
Havva Kanı'nda Ece Çavuşoğlu:
havanın elleri kesik, havvanın kanı akıyor
harman niyetine, tüm bildiklerini yakıp önüne
koyarsan belki, bir bardak demli çay eder
İsyan'da ben varım. Alfabe Fanzin, dokuz sayı olmuş, dokuz ay demek... Zamanın bu hızı ardında birikmişleri görmek ayrıca güzel. Herkesin, kalemine, fırçasına sağlık!
Cacık'ta M. Run bize Manço Dede'yi anlatıyor:
Ha!..
Bir de Manço Dede var.
Onu atlamak olmaz.
O ölünce annem iki gün boyunca ağlamış. Neyse ki ben onu ölümsüz olduğu zaman tanıdım.
Kara sevdayı,
sevdiğimizi allayıp pullamayı,
can bedenden çıkmayınca unutulamayacağını,
deveyi hendekten atlatmayı,
Âdemoğlunun kızgın fırın, Havva kızının mercimek olduğunu ondan öğrendim.
Bence iyisi mi siz Manço Dede’nin “Cacık” adlı şarkısını dinleyin. Orda tam da benden bahsediyor.
İkram'da Tuba Kır, bize bir evsizi -en iyi dostu köpekler- anlatıyor.
Sevinçle dumanı tüten tavuk suyuna çorbasını ağzı yana yana, çabuk çabuk, bol ekmekle kaşıkladı. Yan masada oturan küçük kızın onu izlediğini epey sonra fark etti. Birbirlerine gözleriyle gülümsediler. Çocuğun annesi: “Bu tabak bitecek, önüne bak!” diyerek kızını çekiştirdi. Evsiz adam umursamadı ve önüne konan ne varsa günlerin açlığı ve iştahıyla sildi, süpürdü. Yine ayaklarını sürüye sürüye kalabalık muhallebiciden çıktı.
Yıllar Sonra Günaydın'da Mert Öztürk:
Öyle yorgunum ki kıvrılıverdim yanlarına
bundan böyle sekiziz biz
efsanelerdeki yeni eskiz
Kısır'da Ufuk Aymaz:
Dilinden irin akanların kurtuluşu
Bir suskunlukla gelecektir.
Ey çok sesliler!
Azaltın ağırlığınızı,
Bir gün mutlaka vazgeçeceksiniz.
Ufuk Dönmez
Zamanın Ta Kendisi'nde -adından da anlaşıldığı üzere- zamanın denemesini sunuyor.
Dört duvarı terk edip de sokağa adımını attığında insanların ne kadar şanslı olduklarını görüyorsun. Senin yaşında olup da eşi, çocuğu, ailesi olan var. Sense hâlâ şarabı keyiften ağzına sürebilmiş değilsin. Varsa yoksa aşk acısı, arkadaş kazığı, aile dramı. Neden bunlar hep benim başıma geliyor, diye düşünürsün. Aslında herkes bu lafı bir kez etmiştir hayatı boyunca ama etrafındaki insanlara bakınca bu lafı en çok senin kullanman gerekir gibi gelir hep sana. Çünkü herkes mutludur. Belki de mutlu görünüyordur.
Işıl Ölmez İle Fanzin Dünyasına Bir Bakış'ta Işıl Ölmez -Koton Kitap Genel Yayın Yönetmeni- ile söyleşimiz mevcut. Buradan bir kere daha kendisine teşekkürlerimi sunuyorum.
Bir sayı daha...
Alfabe Fanzin
İmge Kitabevi
Twitter'da
Facebook'ta